Ziemia przeklęta (2)

III

Niszcz, niszcz niszcz! Porwij białą halkę, wypełnij 

piersi watą. I zatop się w ciszy.

Żyliśmy w samobójczym kręgu istnienia, wiedząc, że przyjdzie

pora i na nas - złożeni w ofierze, umrzemy. Byliśmy żywi,

jedliśmy i krwawiliśmy, tańczyliśmy wieczorami. Niszcz,

niszcz, niszcz! Krzyczą jego płuca; pływamy jak w ciele

wieloryba. Bo był taki czas, gdy gwiazdy słały się 

u naszych stóp. Drżeliśmy z rozkoszy. 

Cichy śmiech w pokoju, plącze się

             za mną mój cień. Wtedy ty

                        weszłaś. 

O, skrwawione niebo przeżarte hukiem burz!

Bóg się gniewa - bum, bum, bum! Boga

trzeba uchować od Zagłady. To mała 

kołyska z dłoni, czerpak na jego mocz -

(podobno ma niezwykłą moc. Wypij, a ożyjesz.)

Bum, bum, bum - boisz się, kochanie? 

I stanęłaś pod ścianą. Twoja śmierć

       jest twoją na zawsze.  - Przez śmierć

                     jestem twoja na zawsze. 

 IV 

Dziewczyna powieszonego

Nigdy nie potrafiłam dotknąć cię

bez lęku, że sznur się urwie i na mnie

spadniesz. Co ma wisieć, nie utonie. 

To prawda, co mówią o wisielcach  - 

po śmierci jeszcze działają. Mój drogi, 

mój ukochany, płakaliśmy wraz z deszczem,

o senności lata śniliśmy swoje łzy. Tylko ty

wiedziałeś jak dotknąć mnie naprawdę,

bo mój zegar wskazywał mi śmierć 

a księżyc szczerzył się okrutnie. Spotkaliśmy się

w godzinie smutku, gdy gwiazdy niemrawo 

toczyły się na zachód, a moja krew płynęła 

ci po źrenicach. Nie pozwól im dotknąć mnie tak,

jak robisz to ty. 

Nasz bóg nas kocha, regularnie 

     depcząc nasze jelita; wyjada 

                         mi brzuch.  

A potem świat zapłonął. Ta przeklęta ziemia 

pozwoliła mi tylko ssać okruchy twojej

spermy, maleńkie ciałka naszych nie- 

narodzonych dzieci. Zjadłam je wszystkie. 

Wylizałam do czysta. Natrzeć się tobą. Dusza,

spadając, wie już, że spada. Ja 

miałam tylko ciebie. 

Wydrążył mnie jak słomkę,

                nie umiałam już kochać.  

"Pierwszy lepszy trup jest lepszy
od żywego byle martwy" (RW)