Piosenka miłosna szalonej dziewczyny

(Na kacu nie umiem być liryczna) Hemingway mawiał, żeby pisać gdy jest się pijanym a poprawiać na trzeźwo. Wczoraj nic nie napisałam; od dwóch tygodni nic nie napisałam; moje życie rozdzieliło się na naukę i zmęczenie. I nie wiem, naprawdę nie wiem, jak to się mogło stać, że zabrakło miejsca dla poezji. Myślałam, że jest we mnie wrośnięta jak dziecko w łono kobiety a jednak zapomniałam. Ja - wyrodna matka.

"Dziś słowa umarły i język stał się podobny do cmentarza (...)". Zapisuję te słowa, by lepiej je zapamiętać. Zawsze tak robię; verba volant, scripta manet i tak dalej. Czuję dreszcze, rodzące się gdzieś wewnątrz mnie. Sprawiają, że jest mi zimno. Maj sprawia, że jest mi zimno. Czy kiedykolwiek będzie znowu ciepło? Czy będzie można odetchnąć w nocy od upału dnia, w słoneczne dni oddychać parnym powietrzem, niemal zastygłym w swojej gęstości? Przyszedł kolejny maj, który zaraz odejdzie i nic nie wydaje się takie samo. A może właśnie nie. Może nic się nie zmienia, albo zmiany te nadchodzą tak niepozornie, że nawet nie zauważamy jak odgryzają nam kawałki naszego życia, aby przeżuć je i wypluć. Czasami zatrzymuję się i patrzę w niebo. Co się w nim zmienia? Ma tylko określoną liczbę masek; każdego dnia decyduje, którą na siebie założyć, ale w rzeczywistości pozostaje niezmienne. W każdej sekundzie ludzkie istnienia gasną tak cichutko jak spadające gwiazdy. Więcej jest ludzi mart

Słowa uciekają jak gołębie spod mych stóp choć najczęściej to ja staram się schodzić im z drogi. "Sztuka po końcu sztuki" Tematem mojej poezji jest mała rozbita dusza z wielkim żalem nad sobą. I co po mnie zostanie? Zostanie po mnie wiatr - to ja będę wiatrem - który będzie wam składał pocałunki do snu. Zostanie po mnie ptak - to ja będę ptakiem - który będzie wam śpiewał kołysanki do snu. Zostanie po mnie czas - to ja będę czasem  - który będzie wam uciekał jak słowa ze snu. Zostanie po mnie poezja - to ja będę poezją - co będzie wam nuciła ostatnią pieśń ze snu. Będę mogła tylko usiąść; usiąść na wydmach czasu i oglądać jak słońce zapada się w morze; (może daleki ten czas a może bliski) Zostanie po mnie tylko: ten wiatr ten ptak i ten sen. To tylko, to tylko wiem. 12.05.2015

Krzysztof Kamil Baczyński - Żyjemy na dnie ciała Żyjemy na dnie ciała.  Na samym dnie grozy. Rzeźbi nas głód cierpliwy - i tną białe mrozy. U okien przystajemy. Noc za oknem czeka gdy czuje człowieka, i śmierć się jeży cicho, I topniejemy z wolna. Nie patrzmy sobie w oczy na drugi dzień. Znów człowiek upił się w nocy. To nie jest smutek wiary. To serca tak siwieją i stygną coraz, stygną, z miłością i nadzieją. Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia, i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem odbici rozpoznamy twarze ciągle człowiecze. 19 październik 1942 rok.

Podobno - według Peipera - poezja to składanie pięknych zdań ( - Powiedz mi, mój drogi, co kocham najbardziej na świecie?) Świat dzisiaj mnie nie kocha i nie myśli o mnie, pochował mi ładne słowa, schował je pod językiem. "Przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością" ( - Powiedz mi, mój drogi, co kocham najbardziej na świecie?) Oddychamy powietrzem przesiąkniętym zadumą, " - Nie mogę Cię dziś kochać i myśleć o tobie" jedyne, co dziś potrafię, to cytować zdania podobno - według Peipera - poezja to wspólne oddychanie powietrzem przesiąkniętym dymem. Forma dławi nam usta swoją dusznością a deszcz niesie w sobie kawałki zastygniętego słońca. " - Nie mogę Cię dziś kochać..." Mówisz - słowa nie wypowiedzą. Słowa nigdy nie mówiły. Dzisiaj, pod tym mokrym od deszczu warszawskim niebem, możemy tylko patrzeć jak świat idzie dalej, bez nas. " - Nie mogę cię dziś kochać..." I mówić o tobie. Szum miasta przed