Ziemia przeklęta (3)

V

Spowiedź potępionej

To światło, to światło - zamknęłam oczy -

                                      zapalili mi je

                                        nad głową

Księżyc wtedy płonął. Smużki jego dymu węszyły po ulicach, 

Królowie grali w kości o moje kości. Wybacz, Królowo, ale 

ja już nie mam ciała. Półżywe słowa pełzły po moich 

włosach, wtapiały się w język, który wciskał we mnie,

głębiej, głębiej, pod paznokcie. Kryształki odpadły, wszystkie 

gwiazdy zgasły; w jednej chwili smutku jakże się boję, że 

Zabrałeś mi wschód, zabrałeś mi

              zachód i boję się, 

                  że zabrałeś mi także...

Ostatni raz jabłka sparzyły mi język, ślina od nich

cieknie po bezdrożach - a gdzie jouissance w tych

jesiennych dniach? Lato się skrwawiło, lato to

skrwawiona kurwa, nasiąkła mą dziewiczą krwią.

... że także Boga? Nie -

                  mnie.

Słuchałam dźwięków zrodzonych przez noc (posłuchaj

jak śpiewa wszechświat), odgłosów naszych ciał - to

łatwe - bycie - ku - nachyleniu. Wychyleniu. Radykalne

otwarcie?  Twój jęk, mój dźwięk - gdzie ja? I cieknie 

rwąca struga przez rozdartą przestrzeń, stopioną księżycem. 

Dzwoni dzwon, dzwoni dzwon. Nie mnie: delikatnej jak mech

i rżniętej jak dziwka. Tyle czasu i słów, co z ust do ust. Król

wyrzuca szóstkę.

"Nigdy nie będzie

           takiego lata"