Po dniach spłakanych

Skalpelem z rżniętej rosy rozdziewicz mnie
raz jeszcze i krew dziewiczą zmieszaj ze

swą śliną. Rozstawić nogi tylko po to,
aby mówić, że jest bardzo ciemno, mokro

w mojej macicy dojrzewa twój ból - może
kiedyś go urodzę. Na razie rozwieram

szczęki siłą tylko po to, aby gryźć i
wyć, bo Słowa nie przychodzą. Monolit

moich kości - zrób sobie z nich obrazek
takiej mnie, jaką miałam być: tanią,

świętą kurwą, bo wszystkie kurwy są
trochę święte, a za mało się je czci.

Bruk, bruk, bruk. Stuk, stuk , stuk o
bruk. Senna śmierć zmęczona słodko kusi w lustrze. 

Czy trzeba umrzeć do przejścia? Krew
gorąca stapia się w twych ustach. Słońce,

już nigdy nie ujrzę gwiazd, one wszystkie
tam na mnie czekają. Królowie już tasują

karty, a ja jadę, sunę saniami wprost
do twojego łona. Wypełnię twoją przyszłość,

bo znowu każdy oddech jest podobny do słów,
jak twój szept gorący na mych udach.

Chcę ci dać miłość białą i okrutną;
tchnieniem każdego słowa zapłacę 
za twój ból. Kochałam tylu mężczyzn. 
Umarli.
Nie kocha się umarłych. Teraz 
kocham żywych z tchawicą pełną krwi. 
Wstąp we mnie i posłuchaj 
tępych śpiewów mego serca. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Miłość w czasach rozpaczy

"Sama, przeraźliwie sama w przeraźliwym lesie" W. H. Auden, Tym czasom Jestem wszystkimi pieśniami świata, jątrzącą się jamą historii, której strumień biegnie wciąż w dół, wciąż w dół, bo ojciec na dnie morza spoczął koral zagrał jego kośćmi A ja ja ja znów z siebie wychodzę, wycieram grzechy w usta każdego z was staję po stronie świata.
Czytaj więcej

czego chcą

Obraz
Odkrywania twórczości Bukowskiego ciąg dalszy. P.S. Najlepiej czyta się jego wiersze rano z kawą i papierosem, tuż po przebudzeniu, gdy nie wiesz, czy to jeszcze sen, czy już rzeczywistość.  Vallejo piszący o samotności i umierający z głodu; ucho van Gogha odrzucone przez jakąś kurwę; Rimbaud uciekający do Afryki w poszukiwaniu złota i znajdujący nieuleczalny przypadek syfa; ogłuchły Beethoven; Pound włóczony po ulicach w klatce; Chatterton zażywający truciznę na szczury; kawałki mózgu Hemingwaya wpadające do soku pomarańczowego; Pascal podcinający sobie żyły w wannie; Artaud zamknięty z wariatami; Dostojewski postawiony pod murem; Crane skaczący pod śrubę okrętową; Lorca zastrzelony przez hiszpańskich żołdaków; Berryman skaczący z mostu; Burroughs strzelający do swojej żony; Mailer przebijający swoją nożem. - tego właśnie chcą: cholernego spektaklu oświetlonego billboardu w środku piekła. tego właśnie chce ta banda tępych niezdolnych się wysłowić zab
Czytaj więcej

Requiem dla umarłej

Witaj nietoperzu sługo nocy co swym czarnym skrzydłem odmieniłeś mój los. Cudzoziemko na ziemi morderców - zacznij pisać swój własny wiersz. Osocze krwi jasną powłoką okryje chmura bezbożna zatka nos i chmury odlecą na wschód jak ptaki bez gniazd a gwiazdy lśniły tej nocy tak jasno jakby wpisały w siebie twą śmierć. Czarna dziewczynko twój nos jest cały w plamach słońca którego dotykają usta miesięczną krwią o poranku wypisze ci księżyc twój los. On krwawi - zawsze krwawił na twoje spełnienie jak ofiara nie z ciebie by matka jak ryba umarła na dnie morza twoją śmiercią - tylko twoją. A chciałabyś mieć ją na własność - matkę i tę śmierć gdy zabijali cię jednym strzałem w serce na łące i owce splamiła krew a krzyż pamięta krzyż zawsze pamięta krzyż ma pamięć bólu zamkniętą w drzazgach fiolek i żył z krwi kropelek chmury niosę tę śmierć o zachodzie dnia. Jakże cię kocham. Na zabój[stwo].
Czytaj więcej