Eksploracja siebie

Gdzie oni? moi desygnowani bogowie,
bogowie, którzy nie w Dziady a Noc Kupały
przychodzą, gdy Słońce spada w dół, a ja
drżę, że to po raz ostatni tak właśnie kończy
się świat - skomleniem? Ścieram różowe
fragmenty z mojego serca: niech będzie śliskie i
srebrne jak rtęć w mojej głowie, szare jak arszenik
fajerwerków mojego jestestwa. Nie potrafię
nie pisać o sobie, nie potrafię od siebie
odejść.

To epoka złamanych strzał: pamiętaj,
pamiętaj wszystkich martwych ludzi, których nie znałaś.
To decoupage wszelkich wojen. Moje kości, moje włosy, te
zdechłe wzgórza wznoszące się ponad zwojami
mojego umysłu, których nie mogę dotknąć. Te
srebrne demony zdeponowane w skrzyni na dnie morza,
srebrne cząsteczki żywione cipramilem.

Czas uderzał mi do głowy. Mówiły mi o tym wszystkie trupy,
z którymi sypiałam. Ich chłodne dłonie na moich piersiach,
na mojej szyi. Moja jednoosobowa bohema. Uwalniam
atawistyczno-pogańskie popędy, by spadając patrzeć
w gwiazdy. Wymierzam cel. Ładuję nabój. Prosto
w twoje serce.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Miłość w czasach rozpaczy

"Sama, przeraźliwie sama w przeraźliwym lesie" W. H. Auden, Tym czasom Jestem wszystkimi pieśniami świata, jątrzącą się jamą historii, której strumień biegnie wciąż w dół, wciąż w dół, bo ojciec na dnie morza spoczął koral zagrał jego kośćmi A ja ja ja znów z siebie wychodzę, wycieram grzechy w usta każdego z was staję po stronie świata.
Czytaj więcej

czego chcą

Obraz
Odkrywania twórczości Bukowskiego ciąg dalszy. P.S. Najlepiej czyta się jego wiersze rano z kawą i papierosem, tuż po przebudzeniu, gdy nie wiesz, czy to jeszcze sen, czy już rzeczywistość.  Vallejo piszący o samotności i umierający z głodu; ucho van Gogha odrzucone przez jakąś kurwę; Rimbaud uciekający do Afryki w poszukiwaniu złota i znajdujący nieuleczalny przypadek syfa; ogłuchły Beethoven; Pound włóczony po ulicach w klatce; Chatterton zażywający truciznę na szczury; kawałki mózgu Hemingwaya wpadające do soku pomarańczowego; Pascal podcinający sobie żyły w wannie; Artaud zamknięty z wariatami; Dostojewski postawiony pod murem; Crane skaczący pod śrubę okrętową; Lorca zastrzelony przez hiszpańskich żołdaków; Berryman skaczący z mostu; Burroughs strzelający do swojej żony; Mailer przebijający swoją nożem. - tego właśnie chcą: cholernego spektaklu oświetlonego billboardu w środku piekła. tego właśnie chce ta banda tępych niezdolnych się wysłowić zab
Czytaj więcej

Requiem dla umarłej

Witaj nietoperzu sługo nocy co swym czarnym skrzydłem odmieniłeś mój los. Cudzoziemko na ziemi morderców - zacznij pisać swój własny wiersz. Osocze krwi jasną powłoką okryje chmura bezbożna zatka nos i chmury odlecą na wschód jak ptaki bez gniazd a gwiazdy lśniły tej nocy tak jasno jakby wpisały w siebie twą śmierć. Czarna dziewczynko twój nos jest cały w plamach słońca którego dotykają usta miesięczną krwią o poranku wypisze ci księżyc twój los. On krwawi - zawsze krwawił na twoje spełnienie jak ofiara nie z ciebie by matka jak ryba umarła na dnie morza twoją śmiercią - tylko twoją. A chciałabyś mieć ją na własność - matkę i tę śmierć gdy zabijali cię jednym strzałem w serce na łące i owce splamiła krew a krzyż pamięta krzyż zawsze pamięta krzyż ma pamięć bólu zamkniętą w drzazgach fiolek i żył z krwi kropelek chmury niosę tę śmierć o zachodzie dnia. Jakże cię kocham. Na zabój[stwo].
Czytaj więcej